قالی بافی قدیمی ترین صنایع دستی ایران است. این صنعت هنری در طول قرن ها به بسیاری از کشورها صادر شده است. فرش‌های ایرانی برای قرن‌ها اشیایی مجلل بوده و قلعه‌ها و عمارت‌ها را تزئین کرده‌اند. کف و دیوار تمام دربارها و کاخ ها با فرش ایرانی پوشانده شد.

طرح‌های فرش‌ها تحت تأثیر سرامیک‌هایی بود که دیوارها را تزئین می‌کرد. بنای بنای معبد قدیمی ایرانی شبیه آسمان کوچکتر است و داخل آن با نقاشی هایی تزئین شده است که بیانگر باور معنوی ملت آن زمان است. در این نقاشی‌ها پیش‌بینی داستان‌های مذهبی زیبا برای چشمانی که به جای ستاره‌ها به آن‌ها نگاه می‌کنند.

هنرمند مجبور بود یک موتیف را در چندین موزاییک آماده شده تقسیم کند و برای محافظت از خطرات طبیعی آنها را مینا کاری کند. بعداً این موزاییک ها روی سقف معبد نصب شدند. کف با فرش هایی پوشانده شده بود که تحت تأثیر طرح سرامیکی سقف و دیوارها قرار داشت. قالی بافی در میان سایر صنایع باستانی ایرانی بود که باقی مانده بود. تحرک این هنر و حمایت اقتصادی اروپاییانی که از فرش ایرانی پیدا شده بودند از دلایل عمده آن است.
زیبایی های منتخب قرن ها در یک تصویر ثبت شده است. روی بافندگی فرش هزاران گره در هر ردیف وجود دارد و هزاران ردیف روی هم نشسته اند تا تصویری را به تصویر بکشند.
هر چه تصویر به کمال نزدیک تر باشد، گره ها محکم تر و نخ ها ظریف تر هستند. ایران کشوری بزرگ با هزاران سال تاریخ است. جمعیت ایرانی متشکل از چندین فرهنگ است و هر فرهنگی سنت و هنر خاص خود را دارد. طراحی هر ملتی متفاوت است و در طول قرن ها عناصر طرح ها از جمله تکنیک ها شیک تر، نمادین و پیچیده تر شده اند.
طرح‌های فرش مظهر رویدادهای تاریخی قرن‌هاست. هر فرشی داستان بافنده خود را دارد و فرهنگ آن منطقه را حمل می کند. معمولاً اندازه فرش ها بر اساس تقاضای بازار بود. چندین کارخانه کوچک وجود داشت که به طور خاص برای بازارهای اروپایی فرش تهیه می کردند.
شهر تبریز با شهرتی که در هنر قالی بافی دارد مرکز استان آذربایجان است که در مسیر صادرات زمینی به اروپا و روسیه بوده است. اهمیت بازار این شهر برای تجارت در کشورها حفظ شده است. عمدتاً بازرگانان اروپایی که نساجی و سایر کالاها را به ایران وارد می کردند، در ازای آن به اروپا نیز فرش صادر می کردند. در قرن نوزدهم بود که قالی‌های ایرانی توسط بازرگانان اروپایی به آمریکای شمالی وارد شد و بعداً این بازرگانان ارمنی بودند که صادرات فرش ایرانی را انجام دادند. بر اساس اسناد تاریخی، صادرات فرش ایرانی به اروپا در حدود قرن چهاردهم میلادی ثبت شده است. در طول قرن گذشته بیش از 2500 دستگاه بافندگی در چندین کارخانه وجود داشت که فرشهای از پیش طراحی شده و یکسان را برای تجار خارجی تولید می کردند.
این در حالی است که در بیشتر استان های ایران خانه های زیادی وجود دارد که اعضای خانواده هنوز رویاهای خود را می بافند و پیام را به صنعتگران نسل بعدی منتقل می کنند.
طرح ها و تکنیک های فرش در استان های مختلف متفاوت است. تبریز در صنعت قالی بافی در بین دیگر شهرهای کشور ممتاز بوده است.
خانواده علی نسب در استان آذربایجان به عنوان یکی از ماهرترین و ماهرترین صنعتگران شناخته شده است.